8 июня скоропостижно скончался белорусский фантаст, поэт, литературовед и переводчик Серж Минскевич (настоящее имя — Сергей Мыцько).
Светлая память ...
http://archivsf.narod.ru/1969/sierz_minsk...
***
Серж Мінкевіч, (сапр. Сяргей Мыцько) нарадзіўся 12 лютага 1969, у Мінску.
Скончыў беларускае аддзяленне філалагічнага факультэта БДУ (1995).
📌Адзін з арганізатараў і ўдзельнікаў літаратурна-мастацкага руху «Бум-Бам-Літ». Літаратурны кансультант газеты «Пераходны ўзрост». Працаваў ў Інстытуце літаратуры НАН Беларусі. Кандыдат філалагічных навук.
📌Займаўся бардаўскай песняй, перакладамі. Зрабіў поўны пераклад паэмы А. Міцкевіча «Дзяды» (1999), пераклаў «Крымскія Санеты» (2004). Перакладаў з польскай Міцкевіча, Славацкага, Івашкевіча, Галчынскага, Маслоўскую, з англійскай Шэлі, Лангфэла.
📚Выдаў кнігі: «Праз галеРэю» (паэзія, 1995), «Менскія санэты / Мінскія санэты» (2002), «Прыгоды Какоса Маракоса» (вершаваная казка, 2006), «Я з БУМ-БАМ-ЛІТа» і інш.
📌Пісаў фантастыку (‘’Сад замкнёных гор’’) ... і кнігі для дзяцей (‘’Прыгоды Какоса Маракоса’’) ....
Серж Минкевич (режиссер Сергей Мытько) родился 12 февраля 1969 года в Минске.
Окончил Белорусское отделение филологического факультета Белорусского государственного университета (1995 г.).
📌Один из организаторов и участников литературно-художественного движения «Бум-Бум-Лит». Литературный консультант газеты «Переходный возраст». Работал в Институте литературы Национальной академии наук Беларуси. Кандидат филологических наук.
📌Занималась авторскими песнями, переводами. Осуществил полный перевод поэмы А. Мицкевича «Деды» (1999 г.), перевел «Крымские сонеты» (2004 г.). Переводы с польского Мицкевича, Словака, Ивашкевича, Гальчинского, Масловской, с английского Шелли, Лангфеля.
ДаўИздал книги: «По галерее» (поэзия, 1995 г.), «Минские сонеты / Minsk Sonnets» (2002 г.), «Приключения Кокоса Маракоса» (поэтическая сказка, 2006 г.), «Я из БУМ-БАМА». -ЛИТ» и другие.
📌Писал художественную литературу («Сад замкнутых гор»)… и детские книги («Приключения Кокоса — Маракоса»)....
***
Сапраўднае імя — Сяргей Мыцько.
Ловушка (збор.). Мн. 1993, у сааўт. Пад псеўд. Г. Катрынка.
Абсурдэлькі ( збор.1 ): Кароткія апавяданні .Мн.1994.
Вдовствующий император ( збор.) Слуцк.1994. ў сааўт. Пад псеўд. Г. Катрынка
Забаўкі для малодшых Першацвет №7/1995
Кандрат Рылееў Першацвет №2-3/2000 с.40
Сад замкнёных гор Маладосць №1/2004
Смерць у бары «Зялёная поўня»; «Рукі, крылы, бессмяротнасць»; Палёт і падзенне Крона Тэнлі. Апавяданні. Маладосць, 2004, 12
Зорныя гульні Маладосць №11/2005
Падарожжа праз... Маладосць №9/2006
Рок@нат Маладосць №2/2010
Усьмешка Жалобнай Каралевы, альбо Таямніца Магнітнага Замка Маладосць №1-4/2013
Касмічная кніга ў творах беларускіх пісьменнікаў.Мн. ЛіМ. 2010. Падарожжа праз...(рассказ), стр. 111-121
Сад Замкнёных Гор. Минск: Галіяфы, 2011 г.
Закаханы ў Снягурку. Мн. ЛіМ.2012. Палёт і падзенне Крона Тэнлi (Рассказ). с. 161 — 169.
Усьмешка Жалобнай Каралевы, альбо Таямніца Магнітнага Замка. Мн. 2013
С.М. — Бум-Бам-Літ — ў Гісторыі бел.літ. ХХ стагоддзя.т.4.кн.2 ,с.51. Мн. Бел.навука.2003.
С.Л.М. — ў біябібліяграфічнаму слоўніку «Беларускія пісьменнікі» т.6 (дадатак), с.643, Мн. Бел.энц.ім. П. Броўкі.1995.
https://fantlab.ru/blogarticle26000
***
Нечакана ўзяўся за фантастыку былы “бум-бам-літавец” Серж Мінскевіч, і ўзяўся даволі ўдала. Раман-фэнтэзі “Сад замкнёных гор” (“Маладосць”, 1/04), па ўласным аўтарскім азначэнні – “3d action ад першай асобы (з элементамі аркады і квэста)”. Ёсць падземны сусвет бетонных сутарэнняў, падзелены на гарады і плямёны. Ёсць персанаж, што ідзе зорным Шляхам, які выводзіць яго ў Сад. Зноў жа – барацьба за выжыванне, здада, смерць. Філасофія, згодна якой светам кіруе інфармацыя, коды “плюс” і “мінус”, аналаг дваічнае сістэмы. Свядомасць – першасная...Зямля Мінскевіча перанесла некалі, мусіць, тысячы год таму, страшэнную катастрофу, пасля якой на паверхні ўтварылася пустэльня. Сад – апошняя крыніца прыроды пад сонцам. Крыніца, дзе выжывае толькі адзін “садоўнік”. Двое – гэта ўжо смяротныя канкурэнты. Нехта з іх памірае, нехта – робіцца бессмяротным. Таму Раншай, трохсотгадовы садаўнічы, забівае ўсіх, хто ўзнімаецца па Мосце і мінае вогненную Браму. “Гэты Сад, пасаджаны нашымі продкамі, адзінае, што абагачае і ачышчае атмасферу планеты. Толькі ён паступова стварае тут паветра, якім вы там, унізе, дыхаеце. Вам па трубах паступае самае неабходнае для жыцця рэчыва – паветра, узбагачанае кіслародам. І калі раптам тут паселіцца нейкае племя, што будзе ў такіх цяплічных умовах неабмежавана размнажацца, а яно так і станецца, то пачнецца дзікае, дзічэйшае вынішчэнне Саду. Сад зачаўрэе, а разам з гэтым паступова на нашай планеце знікне чалавецтва!”. Даляшорзах перамагае ў бойцы канкурэнтаў. Ён бачыць будучыню не ў бязглуздым чаканні зорных продкаў, а ў мэтанакіраванай каланізацыі пустэльні. Вось – Шлях да зорак... Не ведаю, як у вас, а ў мяне не склалася адчуванне “фэнтэзі”. Хутчэй – постатамны раман. “Сад” Мінскевіча значна бліжэй да “Шалёнага Макса”, “Воднага свету” ды чорных фантазіяў Дашкава, чым, напрыклад, “Уладара пярсцёнкаў”. Пакінем гэта на сумленні аўтара.
Лагічны вынік дзейнасці рэдакцыі – стварэнне часопіса ў часопісе “Фантаст”. У мінулым годзе Фата Моргана акупавала дванаццаты нумар “Маладосці”. Разгарнуў яго з вялікай цікавасцю (прыгадаўшы, натуральна, славутыя “сямёркі” “Паруса”). С.Мінскевіч выдаў тры апавяданні (“Смерць у бары “Зялёная поўня”, “Рукі, крылы, бессмяротнасць”, “Палёт і падзенне Крона Тэнлі”), і гэта ўжо не фэнтэзі, а цалкам навуковая фантастыка, цікавая, насычаная нетрадыцыйнамі для нашай літаратуры ідэямі. Найбольш моцны твор з падборкі – “Рукі, крылы, бессмяротнасць”. Мінскевіч апісвае будучыню, дзе чалавек набыў, урэшце, вечную маладосць. Дасягнуўшы генетычнага паўналецця, ён праходзіць аперацыю, што спыняе “гадзіннік”, адказны за працэсы старэння. Але... пабочны эфект – бясплоднасць. Таму грамадзянін Зямлі, або іншай планеты павінны (у пэўны тэрмін) завесці сям’ю і нарадзіць дзіця. Шчэ адно “але”: бессмяротныя не робяць прагрэс. Усе лепшыя ідэі належаць маладым. І тут пачынаецца палітыка. Планеты, 90 працэнтаў насельніцтва якіх – бессмяротныя, трымаюцца на адным тэхналагічным узроўні, не рухаючыся наперад. Маладзёнаў клануюць, аднак “дубляванне – не разнастайнасць”. Зямля штучнымі метадамі пануе ў галактыцы, трымаючы “на галодным генетычным пайку” калоніі і, дзякуючы гэтаму, застаецца метраполіяй. У тым жа апавяданні – варыянт эвалюцыйнага развіцця, пры якім чалавек набывае крылы. А набыўшы – страчвае розум. Эвалюцыя была рэгрэсіўнай. “Чаланы страцілі магчымасць працаваць. Навошта рукі, калі ёсць крылы! Тым больш, ежа паўсюль (...) Мова іх зрабілася прымітыўнай – толькі сігналы для палёту і размнажэння”. Розум і крылы – несумяшчальныя, папярэджвае аўтар. Узнікае пытанне: а як бы развівалася цывілізацыя чаланоў, калі б мела стасункі з касмічнай супольнасцю? Без ізаляцыі? Мабыць – натыркнулася б на бар’еры, створаныя Зямлёй... Усё адносна.
Неожиданно бывший «бум-бум-литовец» Серж Минскевич взялся за художественную литературу, причем взялся вполне успешно. Роман-фэнтези «Сад сомкнутых гор» («Юность», 1/04) по собственному определению — «3d экшен от первого лица (с элементами аркады и квеста)». Существует подземная вселенная бетонных подвалов, разделенная на города и племена. Есть персонаж, который идет по Звездному пути, который ведет его в Сад. Снова — борьба за выживание, капитуляция, смерть. Философия, согласно которой миром правит информация, коды «плюс» и «минус», аналогична двоичной системе. Сознание первично... Земля Минскевича когда-то, может быть, тысячи лет назад, постигла страшная катастрофа, после которой на поверхности образовалась пустыня. Сад — последний источник природы под солнцем. Источник, в котором выживает только один «садовник». Эти двое уже являются смертельными конкурентами. Некоторые из них умирают, некоторые становятся бессмертными. Так Ранчай, трехсотлетний садовник, убивает каждого, кто взбирается на Мост и проходит через огненные Врата. «Этот Сад, посаженный нашими предками, единственное, что обогащает и очищает атмосферу планеты. Только он постепенно создает здесь тот воздух, которым вы дышите там внизу. Вы получаете по трубам самое необходимое для жизни вещество – воздух, обогащенный кислородом. И если вдруг здесь поселится какое-нибудь племя, которое будет бесконечно размножаться в таких тепличных условиях, а это случится, начнется дикое, дикое истребление Сада. Сад будет заколдован, а вместе с тем на нашей планете постепенно исчезнет человечество!» Даляшорза побеждает в борьбе конкурентов. Он видит будущее не в бессмысленном ожидании звездных предков, а в целенаправленной колонизации пустыни. Вот Путь к звездам... Не знаю, как у вас, а у меня нет чувства «фантазии». Скорее, это посмертный роман. «Сад» Минскевича гораздо ближе к «Безумному Максу», «Водному миру» и черным фантазиям Дашкова, чем, например, «Властелин колец». Оставим это на совести автора.
Логичным итогом работы редакции является создание журнала в журнале «Фантаст». В прошлом году Fata Morgana заняла двенадцатый номер журнала Maladost. Он с большим интересом развернул ее (вспоминая, конечно, знаменитую «семерку» «Парус»). С.Минскевич опубликовал три рассказа («Смерть в баре «Зеленое полнолуние», «Руки, крылья, бессмертие», «Полет и падение короны Тенли»), и это уже не фантастика, а наука художественная, интересная, полная нетрадиционных для нашей литературы идей. Самая сильная работа из подборки — «Руки, Крылья, Бессмертие». Минскевич описывает будущее, где человек наконец обретал вечную молодость. Когда он достигает совершеннолетия, ему делают операцию, которая останавливает «часы», отвечающие за процесс старения. Но... побочный эффект — бесплодие. Поэтому гражданин Земли, или другая планета должна (в течение определенного времени) создать семью и родить ребенка. Еще одно «но»: бессмертные не прогрессируют. Все лучшие идеи принадлежат молодым. И тут начинается политика. Планеты, 90 процентов населения которых бессмертны, остаются на прежнем технологическом уровне, не продвигаясь вперед. Молодежь клонируют, но «дублирование — это не разнообразие». Земля искусственно господствует над галактикой, держа колонию «на голодном генетическом пайке» и, благодаря этому, остается мегаполисом. В этой же истории — вариант эволюционного развития, при котором человек обретает крылья. А приобретя — теряет рассудок. Эволюция была регрессивной. «Члены потеряли возможность работать. Зачем руки, когда есть крылья! Тем более, что пища есть везде (...) Их язык стал примитивным — только сигналы для полета и размножения. Разум и крылья несовместимы, предупреждает автор. Возникает вопрос: как бы развивалась цивилизация участников, если бы у нее были отношения с космическим сообществом? Без изоляции? Видимо — натыкались бы на преграды, созданные Землей... Все относительно.
Андрэй ПАЎЛУХІН. ПЕРЫЯДЫЧНАЯ ФАТА-МОРГАНА. НА МЯЖЫ ТЫСЯЧАГОДДЗЯЎ. 2004. Андрей ПАВЛУХИН. ПЕРИОДИЧЕСКАЯ ФАТА-МОРГАНА НА РУБЕЖЕ ТЫСЯЧЕЛЕТИЙ
***
Вышли сборники фантастических рассказов Раисы Боровиковой «Вячэра манекенаў» («Мастацкая літаратура», 2002 г.) и «Казкі астранаўта. Касмічныя падарожжы беларусаў» («Літаратура і Мастацтва», 2006 г.). Опубликована новая повесть Василя Гигевича «Шчаслівая планета. Прыгоды Базыля Беларуса» (журнал «Тэрмапілы», 2006 г. № 10).
В журнале «Маладосць» опубликованы романы Сержа Минскевича «Сад замкнёных гор» (2004 г. № 1) и Андрея Павлухина «Хуткадзейнасць» (2004 г. № 3), повести Алеся Алешкевича «Век Вадаліва» (2004 г. № 7), Алеся Бадака «Не глядзіце ў снах на поўню» (2004 г. № 12), Марии Шамякиной «Вязень пясочнага гадзінніка» и «Дуэль на машынным кодзе» (2005, № 7), Михася Южика «Матылькі над багнай» (2006 г. № 6) и «Горад, які яны засялілі» (2007 г. № 10), Алеся Бычковского «Анамалія» (2007 г. № 3), Валерия Гапеева «Вартаўнік (Кольцы Одры)» (2010 г. № 9), Ивана Клименкова «Паядынак» (2010 № 4), Галины Новосельцевой «Святло землі Неўрыда» (2011 г. № 2), Сержа Минскевича «Рок@нат» (2010 г. № 2).
Также в журнале «Бярозка» в конце 2010 – начале 2011 г. публикуется фэнтези-повесть Минскевича «Усьмешка Жалобнай Каралевы, альбо тайна Магнітнага замка».
https://fantlab.ru/blogarticle13596
***
Издательство «Галіяфы» приступило в 2011 году к выпуску серии «Калекцыя беларускай фантастыкі». Старт серии дал сборник минского писателя, поэта и переводчика, одного из основателей движения «Бум-Бам-Лит», Сержа Минскевича — «Сад Замкнёных Гор». В книгу вошли романы «Сад Замкнёных Гор» (квази-фэнтези) и «Забаўкі для малодшых» (космическое фэнтези), повесть «Гіперновы рабінзон» и несколько рассказов. Это первое книжное издание фантастической прозы автора, до этого его фантастические произведения публиковались в периодике – журналах «Маладосць» и «Першацвет».
https://fantlab.ru/blogarticle20805
***
В историко-приключенческих книгах Людмилы Рублевской встречаются волшебные артефакты и иные проявления магии, что позволяет отнести их к фэнтези (особо отмечу её цикл романов о Прантише Вырвиче), но в заданный канон они не вписываются. «Сад замкнёных гор» Сержа Минскевича – текст достаточно экспериментальный, а его повесть «Усьмешка Жалобнай Каралевы, альбо таямніца Магнітнага замка» я бы скорее отнёс к литературной сказке, предназначенной для юных читателей.
https://fantlab.ru/blogarticle42630
***
Паслядоўна ў гэтым кірунку рухаўся цягам 2000-х Серж Мінскевіч: згадаем яго «раман-фэнтэ- зі» «Сад замкнёных гор» (2004), «касмічнае фэнтэзі» «Зорныя гульні» (2005) і асабліва «Рок-нат. Фэнтэзі++» (2010). У апошнім творы дзеля разгадкі таямніцы касмічнага карабля Рок-ната («Скалы-арэха») дасягнен- няў «футуралагічнай навукі» (кланіраванне як паўсядзённая амаль справа, новыя магчы- масці ўздзеяння на чалавечую псіхіку і г. д.) аказваецца недастаткова; у хранатопе твора складана пераплятаюцца розныя рэальнасці, адмыслова актуалізуецца паэтыка фэнтэ- 1 Аммон, М. А. Сучасная беларуская літаратурная фантастыка: паэтыка, тыпалогія, кантэкст : Аўтарэферат дыс… кандыдата філал. навук; спецыяльнасць 10.01.01 — беларуская літаратура / М. А. Аммон. — Мінск, 2013. — С. 3. 2 Тамсама, с. 17. 3
https://fantlab.ru/blogarticle77245
***
Не пакінулі без увагі пісьменнікі-фантасты і жанр фантас-тычнага апавядання («Нашчадкі неўраў» (2003), «Прышэлец» (2004)
А. Бычкоўскага, «Падарожжа праз...» (2006) С. Мінскевіча і інш.), прычым прыярытэт належаў кароткім аповедам навелістычнага
кшталту (апавяданні У. Цвяткова «Цішыня на Лютэцыі», «Ліст з Марса», «Няўдалы бізнес» (усе — 2006 г.), творы А. Паўлухіна
«Не кларк» (2007), «Варыянтнае бюро» (2007), «Томас Мор» (2007), «Як вы» (2007) І інш.).
Агульнай асаблівасцю твораў, якія з большай ці меншай пэў-насцю на гэтым этапе можна разглядаць у абсягах беларускай
фантастычнай літаратуры (відавочна неаднароднай у жанрава-стылявым сэнсе), з’яўляецца імкненне аўтараў сінтэзаваць у ме-
жах аднаго тэксту элементы навуковай фантастыкі і фэнтэзі.
Паслядоўна ў гэтым кірунку рухаўся цягам 2000-х С. Мінскевіч: згадаем яго «раман-фэнтэзі» «Сад замкнёных гор» (2004), «кас-
мічнае фэнтэзі» «Зорныя гульні» (2005) і асабліва «Рок@нат. Фэнтэзі++» (2010). У апошнім творы дзеля разгадкі таямніцы
касмічнага карабля Рок-ната («Скалы-арэха») дасягненняў «фу-туралагічнай навукі» (кланіраванне як паўсядзённая амаль спра-
ва, новыя магчымасці ўздзеяння на чалавечую псіхіку і г. д.)аказваепца недастаткова; у хранатопе твора складана перапля-
таюцца розныя рэальнасці, адмыслова актуалізуецца паэтыка фэнтэзі — праз гісторыю супрацьстаяння гмунаў, народа плада-
роднай даліны, і гвіблаў, якая ў выніку аказваецца штучнай гісторыяй штучнай цывілізацыі.
https://fantlab.ru/blogarticle77299
Некролог Фантлаба https://fantlab.ru/blogarticle77824