http://drazdovich.by/ru/gallery/2/full

Фільм «Суддя Рейтан» (1929; інші назви «Суддя Рейтанеску», «Двійник») об’єднав митців-авангардистів із різних мистецьких угруповань.

У оформленні обкладинки використано фрагмент афіші Михайла Длугача до фільму «Суддя Рейтан» (1929).

ФАВСТ ЛОПАТИНСЬКИЙ

(Силуети українських режисерів)

Енерґійне обличчя, вперта борозна поміж бровами: вольові риси губ...

На здійманні ніколи не буває схвильованим, нервовим. Звичайно, і хвилюється, і нервується, але ховає це в собі, бо знає: нервовість, хвилювання режисера передасться на усю групу і пошкодить роботі.

— Підготувались?

З шипінням спалахнуло яскраве біле світло юпітерів.

І ще раз звіряє карту, де занотовано зміст кадру:

— Здіймання!

Рівне тріскотіння апарату.

— Виключити!..

Гасне світло. Дальша картка — дальший кадр.

Спокій та розміреність. Розміреність добре складеного точного механізму.

В павільйон увіходить екскурсія. Керівник пояснює:

— Група режисера Фавста Лопатинськаго...

***

Прийшов до кіна з театру, з «Березолю».

Перша самостійна робота в кіні — «Синій пакет». У ній є ще багато учнівського, як каже сам Лопатинський, «плівка ще не слухалась режисера», але й тут уже намічалась характерна для Лопатинського чіткість, зваженість, вивіреність у роботі.

Структура, мислення — природженого математика. Коли б не був режисером, конче був би якимсь конструктором, винахідником. Бажання конструювати проривається і в кіні.

***

«Бурлачка» («Василина») за Нечуєм-Левицьким.

Досить заялозену тему про селянську дівчину, що її переслідує пан, подав Лопатинський по-новому, свіжо... Відмовився показуватл панські покої, панське життя, що так люблять наші кінематографісти, а замість цього вибрав теплий, поглиблений вияв трагедії селянської дівчини за поміщицько-кріпацького ладу.

***

Коротке повернення до театру. Але якось сказав: «Хто спробував роботу в кіні, не задовольниться театральною роботою. Кіно — це велике, розвинене виробництво, театр — кустарна майстерня».

І ось знову Одеса, знову кіно-фабрика.

Реабілітація скомпрометованого «детективного жанру». Картина «Суддя Рейтанеску» з життя румунського підпілля. Фільм щойно закінчено. Режисерська кімната щойно звільнилася від жмутів «плівки, що не ввійшла в картину»

Є всі підстави вважати, що ця реабілітація вдалася Лопатинському цілком.

А. Ш.

(журнал «Шквал», 1929, № 35)

Сценарій фільму «Суддя Рейтан» написав Михайло Паньків (?–1938), член угруповання «Авангард», діяч Комуністичної партії Західної України, автор збірок оповідань «Бунт протезів» (1930), «Діти терору» (1931), «Дні штурму» (1934), роману «Суддя Рейтан» (1931) :

Є підстави вважати що він (проходив разом з режисером Фавстом Лопатинським по справі СВУ ), з іншого архіву ("розстріляного відродження" української літератури 1920-1930х рр.), одна й та ж особистість з Михайлом Паньковом (1893-1934), партійним діячем ( навчався на юрфаці Львівського університету; належав до УСДРП (незалежних лівих), які в серпні 1919 р. об"єдналися з боротьбистами, утворивши УКП(б)

http://history.org.ua/JournALL/journal/19...

Фільм за його сценарієм зняв Фавст Лопатинський (1899–1937) — колишній актор Молодого театру, актор і режисер Мистецького об’єднання «Березіль», один із підписантів декларації Жовтневого блоку мистецтв 1923 року між футуристами і березільцями, учасник «Нової генерації».

Художник фільму — Майя (Міліца, Міліція) Симашкевич (1900–1976). Учениця Вадима Меллера, художниця театру й кіно, протягом 1920-х років працювала в театрі «Березіль», згодом на Одеській кінофабриці (1929–1935) і Київській кінофабриці (1935–1941).

Обкладинку для видання роману 1931 року зробив Василь Єрмілов (1894–1968), член угруповання «Авангард», видатний маляр і графік українського авангарду.

«Суддя Рейтан» — історія втечі румунського революціонера-підпільника, яку засудили до смертної кари, з катівень сігуранци — румунської таємної поліції. Революціонер Том дуже схожий на суддю Рейтана, на їхній схожості і будується сюжет фільму.

"у цьому, останньому фільмі Фавста Лопатинського йдеться про в"їдливого суддю, подібного як дві краплі води на революціонера, якого він засудив до смертної кари. Засудженому щастить утекти, викравши суддю й кинувши його в камеру" (Любомир Госейко. Історія українського кінематографа)

Фільм не зберігся.

На фото: постер і кадри з фільму «Суддя Рейтан» (1929). Режисер Фавст Лопатинський (1929). Кіностудія ВУФКУ (Одеса)

Михайло Паньків. Суддя Рейтан: Роман. — Х.: ДВОУ, Література і мистецтво, 1931. — 408 с.

Обкладинка й оформлення Василя Єрмілова.

‪#‎футуризм100‬

товариство "100 років українському футуризму / Centennial of Ukrainian Futurism"

фантастичний елемент у пригодницькому романі за свідченням авторів літературознавчих книжок з УФ В. Положія "Подорож без кінця" 1986 та З. Голубєвої "Український радянський роман 20-х рр." 1967

Прошу прощения: по свидетельству ведущего украинского литературоведа современности Ярыны Цымбал этот фильм (как и книга) — чисто реалистический, с элементом приключений

АСЯРОДКАВЫ КРУЖНІК САТУРНА

УРЫВАК З РУКАПІСНАЙ КНІГІ “ЖЫЦЬЦЁ НА ПЛЯНЭЦЕ САТУРНЕ”

ВІЛЬНЯ, ЛЕТА 1932 Г.

ЖЫЦЬЦЁ НА АСЯРОДКАВЫМ КРУЖНІКУ САТУРНА

САМНАМБУЛІСТЫЧНА-ТЭЛЕВІЗІЙНЫЯ[1] ЭСКІЗЫ

На Брылявіку[2]

Магутныя, таўшчэзныя, высокія і роўныя ствалы шматвяковых лісьцястых дрэў дубаклёну. Дзіўная дубрава. А па тэй дубраве там ды сям паміж дрэўя параскідаліся ў адзіночку шырокія прынізістыя пласкаватастрэхія сіваватыя дзераўляныя будоўлі, з усіх бакоў абвянечаныя шырокімі цяністымі вэрандамі, на гладкім і сухім цьвёрдым грунце, паросшым густою, мяккаю пырнікаватаю зялёнаю травой. А між тымі будоўлямі — што грасованыя[3] ў добраагледжаным парку, гладкавытаптаныя пясочнага колеру сьцежкі-дарожкі ў розных кірунках па тым лесе-дубраве.

Надвэранднае падстрэшша, якое ўтваралася з надпускаў пляскаватай чатырохсхоннай страхі ў тых будоўлях, апіралася на нетаўстыя чатырохкантовыя дзераўляныя стаўпцы, якія зьнізу былі пазлучаваныя вышынёй як у паяс нейкімі выплятанымі зь дзераўлянага паплёту рашоткамі.

А на тых вэрандах, як відалася ў некаторых гэтых абвэранджаных дамах, аддыхалі, як відалася здалёку, нейкія ў сіваватых жаноцкіх вопратках чалавекавыглядныя істоты.

Бачачы гэтую лясную калёнію, паселішча жывых людзей, зусім ня верылася, што ўсё гэта дзесь там, далёка-далёка, на бязьмерных адлегласьцях ад нас, у пазавоблачных прасторах, на нейкім абадзе кружніка плянэты Сатурна, а ня ў нас тут, на Зямлі, дзесь у Скандынавіі ці якойсь Канадзе летняю парой. Але крыху пазьней, празь нейкую хвілінку, прыйшлося пераканацца, што ўсё тут віджанае ў запраўднасьці ж ня нашае зямное.

Пагодная летняя ціхая раніца. На вершалінах высокіх і бухонавяхацістых[4] дрэў негустога, рэдкага лесу ружавацеюць сьветлыя плямы праменьня ўсходзячага сонца.

Непадалёку тэй лясной калёніі, ляснога людзкога паселішча, разьляглася шырокая, роўная, пакрытая аксаміцістым дываном з маладой зялёнай пырнікавастай травы зялёная палянка. А на гэтай палянцы, непадалёку ад гладка пратаптанай сьцежкі, сядзела-паседжвала на зялёным траўніку невялічкая ростам, як нашыя зямныя сямілеткі, дзіўнай красы, прыгожанькая, што русалачка, русакудрая дзяўчынка, якая, не спускаючы вочак сваіх, з радасным выразам міны пазірала на першыя праменьчыкі сьвету ўсхадзячага сонца, якія прабіваліся скрозь падгальлё акружаючага лесу.

КУРОРТНА-ДАЧНЫЯ БУДЫНКІ САТУРНЯН НА БРЫЛЯВІКУ. 1931

Дзяўчынка гэтая была апранута ў сьветлакалёрыстую, лёганькую, зь ценкай, быццам батыставай, далікатнай тканіны вопратку з шырокімі зьвісаючымі рукавамі і зь безкаўнерным горсікам[5]. Каля горсіку кругом шыйкі і на рукавах у аблямоўцы паблісквалі нейкія серабрыстыя і ружаваценькія бліскучкі.

А на тканіне ейнай вопраткі маляваліся бледнакалёрыстыя ружовыя, белыя і сьветла-гранатавыя дробненькія ўзоры, якія складаліся з разнаформных дробных плямак, кропак і маладзічкоў.

У міне ейнага ўмяркована акругленага маладога белага ружаватага тварыку, з досыць высакаватым прыгожанькім чалом, роўным носікам, умяркованымі неадутліватымі шчочкамі ды невялічкай, з прыгожанькімі вуснамі, губай, сьвяцілася нейкая незразумелая і сталасьць, і пэўнасьць розуму дарослых людзей, а разам і дзіцячая жыцьцярадаснасьць.

Зь ейных пазіраючых на поўную круглату вясёлкі кругленькіх воч, якія здалёку здаваліся быццам акуляры, павеявала чымсьці таямніча-загадкавым, унушаючым да ейнай асобы нейкае эстэтычнае пачуцьцё і павагу, як да прыгожанькай істоты з высокім інтэлектам.

Адкуль яна, чыя яна і хто яна такая? Бо ў рысах асобы гэтай пекнай маленькай істоты як быццам нешта-нейкае знаёмае.

Прыгледзеўшыся да ейных акругленых сінявата-шаравенькіх воч, аказалася, што ейныя вочы зусім ня так збудаваны, як нашы. Кругом звычайнага, як і ў нашых вачах, кругленькага зрэнка расходзілася каляровымі (сіня-сінявымі і зелянькавымі) праменьчыкамі шырокая круглая вясёлка, якая занімала сабою блізка тое, што ўвесь вачны яблык, не пазастаўляючы на ім мейсца для бялка. А кругом вясёлкі, у сваю чаргу, правідловым[6], як з-пад цыркуля, кружком ахілялі вока павекі, абрамляючы вясёлку, ні то ў сваіх берагах, ні то ў самой вясёлцы, якая наводдаль ад зрэнка здавалася цямнейшай — нейкім вузенькім цёмным кружком, выразны цёмны абадок.

Яшчэ дзьве асаблівасьці: не відалася, каб гэтая прыгожанькая істота хоць бы раз кранула павечкамі ды сплюскаватымі вачмі — як быццам зусім не былі яны ў яе рухомы, — гэта адно; а другое — гэта тое, што не відалася вушэй, якія або былі гладка прыкрытымі зьвісаючымі аж да плеч гладзенькімі космамі сьветла-русых валасоў, або гэтая незямнога паходжаньня прыгожанькая істотка зусім іх ня мела.

А ня маючы вушэй, — значыць быць бяз слуху. А быць бяз слуху — значыць не абладаць і дарам мовы ды сьпеву, як у нас глуханямыя. Але нашая глухата — нямыя, ня маючы з прыроды іншага дару для паразуменьня зь іншымі, паразумяваюцца ўмоўнымі знакамі праз рухі, як кажуць, “на мігі”. Але тут, як мне давялося заабсэрваваць[7], — зусім штось іншае. Гэтая прыгожанькая, як ружа, істота, як мне здавалася, бачыла мяне як нейкія зданкі, і гэта яе зусім ня толькі не перапудзіла, а нават ня надта ўзьдзівавала, і глядзела на мяне зусім проста, як на яву, дый нават даючы мне адчуць празь нейкія таямнічыя павевы ад сініх воч, што я ёй зусім ня страшан, а камічан. Асабліва здаваліся ёй сьмешнымі мае вушы і ногі ў калошах нагавіц, як зашытыя ў нейкія вузкія чорныя паласкаватыя мяшкі.

Уражаньне агулам такое, што тутэйшыя людзі бяз слуху і бяз мовы, а гавораць між сабою вачмі — праз зрок, нейкім магнэтычным друг друга адчуваньнем, а ня нашымі ўмоўнымі праз нутрагубныя прыцяскі языком з учасьцьцем вусен і зеву гарляковымі гукамі, якімі мы можам карыстацца як штучнымі выразамі нашага рассудку, безь ніякага ўчасьцьця ў іх свайго натуральнага шчыра-праўдзівага пачуцьця, як кажуць, “з чыстай душой і ад шчырага сэрца”.

Непадалёку тэй зялёнай міжлеснай палянкі, на якой любавалася золакам прыгожага раньня русакудрая круглавоканькая красавіца-дзяўчынка, адкрываўся чыста надморскага характару краявід. Краявід загадкавага ўзмор’я. На ўзбліжжу ценявацела цёмна-сызая, шырокая, пласкаватастрэхая, акружаная кругом крытымі вэрандамі нейкая дзераўляная будыніна. Перад гэтай будынінай зеленавацелі паразьдзяляныя роўналінейнымі гладка выграсаванымі пясчанага колеру дарожкамі зялёныя траўнікі. А па-за гэнай будынінай ценявацеліся скрозь туманаватае ранічнае паветра цёмна-зялёныя сыльвэты[8] разьвесіставяхоцістых дрэў нейкай абсады. А па-за подгальлю дрэў гэнай абсады тут жа, блізка, як у некалькі крокаў за ёю, вырысоўваўся цьмяна роўналінейны бераг нейкага сіняга, адбіваючага ў сябе нябесную сінь, ціхаводнага мора. Дрэвы тэй надузьберажнай абсады, якія здалёку здаваліся шырокаразьветлістымі каштанамі, зблізку ж аказаліся зусім не лісьцястымі, а іглястымі цёмна-зялёнымі вілаватастволістымі гіганцкіх памераў ялаўцамі.

У накале[9] траўніку, які знаходзіўся між шпалераю гэтай надузьберажнай ялаўцовай абсады і абшырным вэрандзістым домам, над крыжоўкаю дзьвюх просталінейных, знаць што выграсаваных, роўненькіх і гладкіх пясчаных дарожак, стаяў тоўсты, высакаваты, ні то мураваны, ні то дзераўляны ды памалёваны, чырвоны васьміграністы стоўп. Верх гэтага стаўпа завяршаўся васьміграннай пірамідкай. А кругом вершаліны гэтага стаўпа, трымаючыся на рамёнах, відаліся два агромныя гарызантальна распаложаныя адзін над адным цяжкарабрыстыя шыракаплецістыя ўшыр чырвоныя кругі.

Верхні зь іх быў большым, плазамі[10] шырэйшым, а ніжэйшы — меншым і плазамі крыху вузейшым за верхні.

А пад тымі кругамі на стаўпе з чатырох бакоў, па тры, адзін над другім, белавацелі, сьвецячыся ўва ўсе чатыры бакі сьвету, дванаццаць чарапоў галоў чалавечых.

НАД БЕЗДАННЮ… ЗНАК ПЕРАСЦЯРОГІ НА КРАІ КАЛЬЦА САТУРНА. 1931

Чарапы гэтыя, якія па тры, адзін над другім, былі напалавіну ўсаджаны патыліцамі ў плаз стаўпа, мелі выгляд зусім мала чым розьнячых ад чарапоў з галоў людзей зямнога паходжаньня: чало кубаваста-авальнае, выпуклае і па прапорцыі адносна цэласьці твару досыць высокае. Скулавыя лучайкі, сківіцы, падбародак і зубы — бадай што, такія самыя, як і ў нашых белых эўрапейцаў арыйскага паходжаньня. Толькі вось бровачныя дугі ды вачныя гнёзды — занадта акругленыя, як пад цыркуль. А косьць пераносіцы была роўная і даўгая, як відалася, павінна была даходзіць аж да самага канца носу, замяняючы сабой насавыя храшчы, якія пасьля сябе ў чарапах нашых зямлян пазастаўляюць вялікую адтуліну, а ў гэных чарапах такой вялікай адтуліны не відалася.

Чарапы гэтыя былі белымі, як сьнег, а выпукласьці на іх былі бліскучымі, як глязураваны фарфор. А ад гэтага страшнага чырвонага стаўпа з кружнікамі ды чарапамі чалавечых галоў адходзіла грасованая дарожка ў бок недалёкага паросшага буйнаю травой берагу таго сіняга валшэбнага мора, завяртаючыся ў алею ялаўцавастых дрэў надузьберажнай абсады.

_____________

Непадалёку лясной калёніі і тэй надпропаснай[11] кліматычнай станцыі, дзе стаяў чырвоны стоўп-глёбус з дванаццацьцю фарфоравымі лямпачнымі клёшамі[12] — чарапамі чалавечых галоў, як знак надпропаснай перасьцярогі для гасьцей тамтэйшага ляснога надузьберажнага кліматычнага курорту — як відалася.

Углыб краіны ад таго надпропаснага ўзьбярэжжа, дзе ўжо распачыналіся гладка-роўныя палявыя прасторы, усаджаныя раскінутымі ў адзіночку бахмацістымі дрэвамі ды садамі невялічкіх людзкіх паселішчаў, відалася ўзвышаючаяся над рэштам высокая й шырокая кубічнага выгляду нейкая глухасьценная крывава-чырвоная, як кажуць, нялюдзкая, жудаснага выгляду будыніна. Будыніна гэта ня мела ні страхі, ні вокан, ані нават дзьвярэй, як відалася, ейныя роўныя і гладкія, глухія, цёмна-чырвоныя, крывавага колеру сьцены, якія, як відалася, былі пакрыты нейкаю глязур’ю, бо блішчэлі, рабілі вельмі напружанае ўражаньне, прадстаўляючы зь сябе нешта жудаснае, адмоўнае, страшнае і незразумелае. Што гэта? Хорам — ня хорам, маўзалей — не маўзалей, турма — не турма, а мо і турма, страшная, цямнічная, сьмяротная турма, узьнесеная, узбудаваная на крыжуючых дарогах сярод гладкага роўнага поля нейкім валадаром-тыранам, на пострах сваім падданым, як страшылішча.

АСТРАН — АБСЕРВАТОРЫЯ З КВАДРАНТАМ НА КАЛЬЦЫ САТУРНА. 1931

Падаўшыся зрокам на ўзбліжжа да гэтага крывава-чырвонага безваконнага страшылішча, я пачаў яго аглядаць. У верхнім правым куце канцавой сьцяны, якая блішчэла, бо была асьветлена сонцам, аказалася невялічкае вузкаватае стацявое[13] ваконца, як ядыная адтуліна, прапускаючая ў нутро гэтай агромнай цямніцы праменьчык сьвету і без таго маласьветнага сатурнянскага сонца.

А што калі я гляну скрозь гэтае ваконца ў нутро гэтай хатушні, дзе, магчыма, што як і ў нас, на нашай грэшнай Зямлі, у старадаўнейшыя часы ў падвалах гішпанскай інквізыцыі гараць распаленыя печы агню, вісяць ланцугі з наручнікамі ды нашыйнікамі, стаяць набітыя зялезнымі шпілямі ловы, напякаюцца ў тых печах зялезныя клешчы, зялезныя пальчаткі ды гішпанскія боцікі, круцяцца зубчастыя касьцяломныя машыны дый шмат якія іншыя “высокай тэхнікі” старадаўнейшых часоў “вынаходкі”. А каля сьцен, кругом сядалішча высокапастаўленага тамтэйшага судзьдзі і пракурора, вісяць падвешаныя за рукі ды прывязаныя да іксавастых крыжоў, корчучыся ад болі калоцьця, біцьця ды прыпёкаў на дапросе, грэшныя прыступнікі, чараўнікі, чарнакніжнікі, бязбожнікі, вераадступнікі, непачытацелі ўлад і рознага роду адшчапенцы і вальнадумцы, як нашыя Бруно з Галілеем.

Узьняўся ды й глянуў. І што ж я там убачыў?! А роўна што й нічога, — апроч выглядаўшых праз ваконца, пазіраючых угору на неба, на якім сьвяцілася сонца, пары буйнаватых і круглых безьбялковых нейчых вачэй ды цемнаты, — нічога-анічагусенькі не пабачыў.

Для чаго б мог служыць гэтае чырвонае страшылішча, — я так бы і не дазнаўся. Але адзін з маіх землячкоў, вясковы інтэлігент, мой добры знаёмы[14], які ня менш мяне цікавіцца касмалёгіяй, дапамог мне ў гэтым:

— Ды гэта ж старадаўнейшага тыпу бестэлескопная астранамічная абсэрваторыя з квадрантам, — заўважыў мне мой госьць, разглядаючы альбом маіх зарысовак. — Вось праз гэтае ваконца, што ў сьцяне, яны глядзяць на неба.

Тэлевізійны — ад лац. televisio — далёкабачанне.

Хаця яшчэ ў ХІХ ст. было даведзена, што кольцы Сатурна не ёсць суцэльнай паверхняй, а складаюцца з мноства паасобных дробных часцінак, Язэп Драздовіч прытрымліваўся іншага меркавання. Ён лічыў, што ў кружніку Сатурна ёсць і “суцэльнацелыя абручы”, і “разрозненацелыя”.

У сваёй кнізе “Нябесныя бегі” Драздовіч надаваў “суцэльнацелым абручам” адмысловыя назвы: “Для нутранога, найбольш шырокага, брылявастага, — Брылявік; для вонкавага, брыжавастага, — Брыжавік, а для ягонага агбавога, абадавастага брыжу, — Абадніца, або проста Брыж”. Драздовіч лічыў, што на гэтых, суцэльнацелых, кольцах Сатурна можа — і нават павінна быць — “нармальнае жыцьцё, шмат чым падобнае да нашага зямнога”.

Грасаваць — рыхліць, матычыць.

З пышнаю кронай.

Ліфам (верхняя частка жаночага адзення).

Дакладным, правільным.

Назiраць.

Сiлуэты, абрысы.

У куце.

Плошчаю.

Надпрорвавай.

Абажурамі, каўпакамі.

Вертыкальнае.

Аграном і пісьменьнік Я. П-ка (заўв. Я. Драздовіча).

Маецца на ўвазе Янка Пачопка (1890–1977) — пісьменнік, фалькларыст. Акрамя вершаў, апавяданняў (друкаваліся ў “Нашай Ніве”, “Маланцы”, “Калосьсі”, “Хрысьціянскай думцы” і г. д.), камедыі “Гурток”, напісаў шэраг кніг на сельскагаспадарчыя тэмы, адну з якіх — “Пчолы і як вадзіць іх у рамовых вуллях” (1923) — праілюстраваў ягоны блізкі сябра Язэп Драздовіч.

ЖЫЦЦЁ НА МАРСЕ

УРЫЎКІ З РУКАПІСНАЙ КНІГІ “ЖЫЦЬЦЁ НА МАРСЕ”

ВІЛЬНЯ, ЛЕТА 1932 Г.

У КРАІНАХ ЛЮДЗЕЙ-МАРСІЯН ДРАБНАРОСЛАЙ РАСЫ

Над узьберажжам мора (між краінамі Hesperis і Libia)

Ціхая цёплая летняя марсіянская ноч над узьберажжам кутаватай лукі супакойнага мора.

Зьлева нізкі сухі прыступісты бераг, а па-над берагам высокае, пакрытае высокімі сьценамі цёмнага лесу ўзмор’е. Справа ж, што крутая сьцяна непрыступістага замку, узвышаецца над цёмнымі водамі ціха сьпячай глыбі лукамор’я вельмі стромкі, круты касагор увенчанай ценямі буйнарослага цёмнага бору высокай гары — сталагор’я.

А па-за борам, на фоне зеленькавага ўсыпанага дробнымі, як быццам брыльянтамі, зыгацячымі зоркамі залачаючага[1] доднікам[2] неба, дзесь далёка-далёка й высока малявалася цёмна-сызаю плямай, горда ўзносячым зрок свой на неба сьфінксам высакачэзная пакрытая лесам гара, напамінаючая контурам формы сьценю[3] свайго сьцень лежачага бокам з высока ўзьнятым да неба, справа налева, у бок залачаючага неба, на ўсход, чалом галавы гіганцкага сьфінкса.

На цёмным фоне міжгорналеснага — кутом — лукамор’я белавацеў касячком спушчанага з высокай цененькай макшты[4] парус, які знаходзіўся на прыстаўленым да прыступістага берагу на начны адпачынак нейкага лёгкаплаўкага даўгаватага, але вузкага, высокаапушыстага[5] бледна-жаўтавага чаўна-карабельчыка.

А вобак з гэтым чаўном-карабельчыкам плавала, варушылася бледнаю плямай на цёмнай паверхні вады і яшчэ нешта, нешта ў родзе тупаканчастага чаўна, але ня човен, а скарэй, што нейкі сплецены зь ценкага пруцьця белай лушчанай лазы кораб-карзіна, у якой плавалі, капашыліся, папіраючыся ў дно адмелістага берагу ценкімі шасткамі, дзьве нейкія маленькага росту, такога, як нашыя сямілетнія дзеці, круглагаловыя і каранастыя, апранутыя ў шэрыя вопраткі фігуркі чалавекападобных істот.

Ля самага берагу там ды сям вытаркаваліся рэдзенькія групкі драбнарослага чароту.

Кругом было ціха, спакойна, усё спала кругом. Ціха спаў цёмны бор, што сабою тварыў магутныя цёмныя сьцены надгорнага лесу. Ціха-ціха спала вада лукамор’я, ціха спаў, не хістаўся і гэты захудалы чарот, толькі золак усходняга неба ня спаў, зелянеў, расьсьвятляўся, ды ня спалі дзьве гэтых істоты з драбнарослых людзей-марсіян…

У мармуровай пустыні

Пераляцеўшы, перанёсшыся думковым зрокам па-за горы, лясы і даліны з-над узьберажжа штучна ўтворанага мора на далёкую і шырокую нейкую ўзвыш-раўніну, я апынуўся на шырачэзнай і роўнай, як стол, жаўклява-пясчаністай з ружаватымі плямамі марсіянскай пустыні [...]

На самым прыхадзе на гэтай пустыні, дзе цягнулася перак[6] лініі зроку тэрасістая лагчына, на дне якой невыяўнымі лініямі ні то прысыпаныя пяском чыгуначныя рэйкі, ні то — проста калавіньне звычайнай калёснай дарогі. У адным мейсцы ля гэтага невыразнага шляху… відалася наводдалі ў нейкай выемачнай лагчыне між гурбамі пяску — пясочнага колеру нейкая прынізістая зямляначнага тыпу будыніна. А на побліжжу відаліся выразна дзьве нейкія стугаравастыя[7] кучы каменьня. Адна з гэтых куч, крыху меншая і далейшая, складалася з насыпанага стогам дробнага ружаватага каменнага аскялёп’я. А другая куча, крыху большая і бліжэйшая, складалася з буйнога, даўжынёй каля паўмэтру, а шырынёй і таўшчынёй каля чвэрць мэтру, гладка ачэсанага на кант, канцястага, як цэгла, бледна-крэмавага, ружаватага штучна абробленага каменачосамі каменьня, якое было скінута, зьвернута ў беспарадкавую стугарастую кучу вышынёю ў сажань.

КРАІНА HESPERIS. 1932

Неўзабаве на вершаліну аскялёпачнай кучы пасыпаўся кінуты аднекуль град аскялёпкаў. А на вершаліне кучы часанага каменьня паявілася некалькі штук сьвежаўскінутых некім з-за кучы цаглявастых камянёў.

З усяго віджанага тут адчувалася, што тут нейкая з рухам працы каменаломня, а па-за гэтымі каменнымі кучамі сядзяць і работаюць каменачосы.

ВЕЧАР У ПУСТЫНІ НА МАРСЕ. 1932

КАМЕНАЛОМНЯ Ў ПУСТЫНІ НА МАРСЕ. 1931 (?).

Скора, нябаўна[8] выйшлі з-за большай кучы, кучы часанага каменьня, тры цёмна-шэрыя сутулаваценькія фігуры невялічкіх чалавечакаў, ростам каля мэтру. Вопратка гэтых чалавечакаў складалася з чыста вадалазьніцкага касьцюму, касьцюму, які ўжываецца нашымі зямнымі маракамі дзеля глыбокага і доўгага ляжаньня пад вадой. Толькі з тэй розьніцай, што не відалася ў касьцюмах гэтых трох маларослых марсіян ані паветразьменных трубак, ані якіх-небудзь кляпанаў, мэталёвых абручоў і розных зашпілек. Ды замейсц круглых вадалазьніцкіх вакон перад вачмі ў шоламе — толькі адно шырокае прастакутнае зацягнутае ці то сьлюдой, ці то гнутым шклом ваконца, празь якое можна глядзець і наўперад, і ўніз, і ў бакі.

З павярхоўнавыглядных асаблівасьцяў тых, якімі б маглі розьніцца ад нашых зямлян гэтыя выразна бачаныя фігуркі людзей маларослай расы, жыхароў Марса, — хіба толькі сваёю маларосласьцю, сутулаватасьцю і невялічкімі караткавымі ступнямі ног. У рухах жа, бадай што, зусім мала розьніліся ад зямлян: паходка лёгкая, скорая, але не парывістая, а мяккая, элястычная.

Яны лёгка і плаўна, без падкульгаваньня і без валюханьня з боку на бок, ціха й роўненька прайшлі адзін за адным па лагчыне і, павярнуўшыся ўправа, перак невыразнага прызнаку праторанай дарогі, направіліся ў той бок, дзе відалася ў нейкай вылогавіне пяскоў мураваная буда, якая, бадай што, і зьяўляецца іхным каменаломніцкім прыстанішчам у гэтай пустыні, багатай плітамі падатлівага ломцы і здатнага да чоскі на будаўнічы матар’ял мяккаватага каменю, прыгожага сваім бледна-ружовым колерам мармуру.

У КРАІНАХ ЛЮДЗЕЙ-МАРСІЯН УМЕРКАВАНАРОСЛАЙ БЕЛАЙ РАСЫ

У паўднёвых лясах вострава (Sirtis)

Цёмна-зялёная пушча магутнарослага густога ігластага лесу, ні то ялавастага, ні то саснавастага бору, пакрываючага плашчагорыстую ўзвыш, раўнамерна паперакрайваную даўгімі роўналінейнымі, побачлежнымі між сабою, страшна глыбокімі крутабярэжыстымі цёмнаводнымі ляснымі азёрамі вады, напамінаючымі сабой некаторыя роўнанапрамкавыя не шырокія, але даўгія і глыбокія скандынаўскія фіёрды, пераквострыя, крутыя, роўныя, сталагорыстыя ўзьбярэжжы гэтых азёр абрасьлі цёмна-зялёным аж да чарнаты густым борам хваявастага лесу, які адбіваецца магутнаю цёмнай сьцяной у гладкіх, што люстра, ціха стаячых водах гэтых нешырокіх, шырынёй як у чвэрць вярсты, даўгіх міжузгорысталесных цёмнаводных лук-фіёрдаў. Толькі там ды сям, як быццам дзеля нейкай разнавыгляднасьці, малююцца сьветла-зялёнымі плямамі на цёмным фоне сьцяны высокага бору, адбіваючыся ў цёмным люстры вады гэтых фіёрдаў, стройнарослыя яваравастыя адзінотныя лісьцястыя дрэвы, быццам нашыя маёвыя бярозкі.

Чым далей на паўдзён ад гэтых цёмнаводных міжлесных лук-фіёрдаў, тым болей, тым часьцей-гусьцей лісьцястага лесу.

На аднэй з палянак лісьцястага лесу сьвяціліся бела-ружаватаю плямай сьцены нейкага невялікага, але прасторнага і прыгожага па форме выгляду сваёй архітэктуры мураванага аднастольнага[9] дому.

Кругом дому зеленавацелі нізкарослыя бухоныя[10] кусты і невысокія лісьцястыя дрэвы нейкага саду. А над домам серабрылася пагоднае марсіянскае неба, у паветры ж адчувалася млява-цёплая лагодная лень вясны.

У бок дому, праз сад, цягнулася шырокая і гладкая пясочнага колеру сьцежка.

У бледна-крэмавых, ружаватага вадценку, невысокіх і гладкіх сьценах гэтага дому цемнавацелі два вялікіх, шырынёй як у сажань, квадратаватых вакны і адны нешырокія, зьлева, ля куту, каштанаватыя дзьверы з прастакутным шырокім ваконцам уверсе. А па-над дзьвярмі ўзвышаўся авальна-прастакуцістым шчытом уверсе франтончык.

Ад вугла дому, дзе былі ўваходныя дзьверы, высоўвалася наўперад нейкая даўгая, даўжынёй каля чатырох ці пяці сажон, такой самай вышыні, як і сьцены дому, глухая, без вакон, бакавая сьцяна нейкай вузкаватакарыдорыстай галерэйкі, канец якой, на ўзбліжжу, заканчваўся такім самым, як і над дзьвярмі дому, гладкасьценным шчытом франтону, у якім прасьвечваўся адкрыты дзьвярны праход, празь які відалася ўсё нутры гэтай галерэйкі, прыпамінаючай нашыя зямныя вэранды або аранжарэі для вазонаў. Бо правая сьцяна гэтай галерэйкі была глухой, безваконнай, а левай сьцяны, якая выходзіла на прыслоньне ў нейкі сад, зусім не было, а ейнае мейсца замяшчалася нейкімі рэдка расстаўленымі чатырохкантовымі, адкосістымі ўнутры, нейкімі чырвонакаменнымі быкамі[11], якія ў сваёй аснове займалі сабой чуць не да асяродку праходу ў гэтым карыдоры.

Як быццам у адказ на зацікаўленасьць ведаць, што там дзеецца ўсярэдзіне гэтага марсіянскага адзінотнага дому, раскрыўся абраз, прадстаўляючы нутро гэтага дому, разам зь ягонымі жыхарамі, у нейкім дзіўным супакойным сьвяточным настроі.

Досыць прасторная, асьветленая зь дзьвюх сьцен, пад кутом, агромнымі вокнамі, гладкасьценная пласкастольная саля[12]. Высокія белыя сьцены гэтай салі аднізу аж пад верх былі абцягнуты, абабіты скрозь, кругом цёмнакалёрыстага тону ўзорыстымі дыванамі. На асяродку гэтай салі стаяў шырокі круглы ці то вельмі васьмінакальны[13] стол, накрыты бледнакалёрыстай з узорамі тканінай, якая зьвісала кругом са столу аж да самага блізка нізу.

Сярод столу стаяў бледна-папеляты, упрыгожаны дробнымі рознакалёрнымі каменькамі стаўбунчык-падбукетнік, над якім красаваўся з ружованькіх, сіняваценькіх і беленькіх дробных кветак букецік. А побач з падбукетнікам стаяла невялічкая белая, як з матованага серабра, упрыгожаная бліскучкамі рознакалёрных камянькоў скрыначка-шкатулка.

А па-за тым круглым сталом сядзелі дзьве белыя, апранутыя ў беласьнежныя ценкатканыя вопраткі, белатварыя, досыць поўныя, умяркованага росту кабеты, галовы якіх былі ўвянчаны нейкімі белымі, зь зелянькавымі і сінявымі каменькамі, дыядэмнымі чапцамі, шмат падобнымі да нашых старасьвецкіх чапцоў, якімі даўней упрыгажалі сабе чало славянскія баяркі.

З усіх павярхоўнавыглядных асаблівасьцяў гэтых дам-марсіянак кідаліся ў вочы… іхныя бязбровыя, ясна-сінія, досыць буйныя, белкаватыя, гледзячыя на поўную раскрытую вясёлку рухавыя вочы, надта ж белыя, далікатнаскурыя, акруглена-поўныя, маладжавыя твары, курнасаватыя, умяркованай велічыні насы, з акругленымі вуснамі вузкаватапроразныя губы, белыя або бледна-папелятыя, пад дыядэмамі, валасы ды надта ж кароткія шыі, робячыя ўражаньне, што іхныя галовы з шыракаватым падбародзьдзем былі прырошчанымі безь ніякай шыі проста да тулава.

Яны непаварушліва сядзелі, пераносячы свой беглы зрок то направа, то налева, і не адна зь іх, з гэтых белых дам, не пакранула галавой, каб павярнуцца ў той ці іншы бок сваім тварам, а толькі вачмі.

У супакойных дабрадушных, а заадно паважных тварах гэтых дзьвюх прадстаўніц людзей-марсіян белай расы адчуваліся нейкая дабрадушная і далікатная прастата і бесклапотлівасьць.

Праз адчыненыя ў куце дзьверы відалася і яшчэ адна невялічкая саля з абцягнутымі, абабітымі скрозь-кругом аднізу аж да самай столі па сьценах цёмнакалёрыстымі бархацістымі дыванамі.

Каля сьцен гэтай салі стаялі ня надта даўгія, але шырокія, безь ніякіх адвалаў, пакрытыя такімі ж самымі дыванамі, як і на сьценах, мяккападушыстыя канапы.

Узоры гэтых дываноў, як давялося да іх бліжэй прыгледзецца, складаліся не з геамэтрычнай, а з крываконтурнай арнамэнтацыі са стылізаванага цёмна-зялёнага лісьця нейкай шырокалісьцястай расьліны з бледна-жаўтаватымі аблямоўкамі на цёмна-вішнёвым фоне.

ШТО БАЧАНА Ў КРАІНАХ ЗВЫЧАЙНАРОСЛЫХ МАРСІЯН БЕЛАЙ РАСЫ ЯШЧЭ

Жывёлы

Бачыў галаву бяспоўстага, галаскурага мядзьведзя: морда караткавая і акруглістая, як у прыгожа складзенага нашага быдловага сабакі; вушы куртатыя, як у мядзьведзя; лоб шыракаваты, акруглясты і выпуклы; вочы круглыя, буравата-шэрыя, без сукосных проразяў, а выраз воч досыць лагодны, або, як кажуць, разумны.

Карак-шыя тоўсты, круглы, як у добра адкормленага асмалёнага парсюка.

Скура зямлістага колеру, зь нераўнамернымі цёмна-бруднымі плямамі на ёй, прыпамінаючая гладкую і таўстую абязшэршчаную скуру заколатага і асмаленага добра адкормленага парсюка, па аскробцы яго ад асмолу.

__________

Гэтакага ж самага, галаскурага, мядзьведзя бачыў і ў другі раз — і цалкам ува ўвесь рост ягоны, але добра разгледзець ягоны павярхоўны выгляд не давялося, бо гэтая жывёла знаходзілася ў нейкім занадта цемнаватым памяшканьні, дзе яна стаяла ў нейкім застойку і нешта ела пастаўленае ёй з карыта, якое знаходзілася пастаўленым не на зямлі, а шмат вышэй, так, каб гэтая жывёліна не патрабавала схіляць сваёй галавы пры ядзе.

Велічыня гэтай чатырохногай жывёліны, як відалася, у вышыню каля мэтра бяз чвэрці, а ў даўжыню каля мэтра зь лішнім.

__________

А побач з гэтым бяспоўстым мядзьведзем, у нейкім іншым цемнаватым памяшканьні, стаяла і таксама ела з узьнятай галавой таксама чацьвяраногая, але нашмат большая за першую, нейкая даўгая чорная жывёла, шмат чым падобная да нашай зямной каровы і тэй даўгой чорнай каровы, якую пазьней бачыў запрэжанай у нейкую шырокую двухколую арбу.

У КРАІНАХ РАСЫ ЧЫРВОНАСКУРЫХ БЕЗВАЛОСЫХ СУТУЛАВАТЫХ БУЙНАРОСЛЫХ МАРСІЯН

Самнамбулістычна-тэлевізійныя[14] эскізы

…Дзень быў пагодны, на воддальлі серабрылася яснае неба.

Між выпуклястымі калёнамі тэй калянаднай бясстрэхай будоўлі бегалі і расхаджавалі, мітусіліся ў руху сваім каранастыя шэрыя фігуры невялічкага росту круглагаловых, круглалікіх, курнасаватых, сьветла-папелятатварых, сіваватавалосых, апранутых у нейкія шэрыя махнатарукавыя каптаны чалавекападобных істот, якія па свайму шалаўліваму руху прыпаміналі нашых школьных дзяцей-падуросткаў у часіну міжлекцыйнай пярэрвы.

МАРМУРОВЫ ПАЛАЦ-ГАЛЕРЭЯ Ў ЭКВАТАРЫЯЛЬНАЙ КРАІНЕ НА МАРСЕ. 1931

Скора, нябаўна ўся гэтая суматошна-рухавая кумпанія раздваілася на дзьве роўныя староны ды, сьпешна разьбегшыся на бакі, сьціхамірыўшыся, расьселася па падкалёньню ў рады і супакойна, уважна зьвярнула свае бледна-папялястыя, як быццам крыху скуластыя круглаватыя твары ў адзін бок, наўперад, на асяродак калянаднай алеі, на якой паявілася досыць вялікая шэрая чалавекападобная фігура, якая ціхай супакойнай хадою ўзыйшла на асяродак шпалеры з пасядаўшымі ў два рады па бакох тымі круглалікімі ліліпутамі, бо ў параўнаньні зь імі фігура гэтага чалавека здавалася проста веліканам.

Яшчэ хвілінка — і я выразна ўбачыў скрозь шырачэзныя квадратныя міжтрымныя адтуліны, як перад маім ваччу прайшоў унізе між калёнамі і пасеўшымі ля іх радамі тымі ліліпутамі агромнага росту сутулаваты чалавек, апрануты ў гладкі шэры безрукавы плашч-ратонду. Фігура гэтага чалавека-велікана прадстаўляла сабой або надта сутулаватага, або зусім бяз шыі.

Колёр скуры ягонага твару быў чырванавата-жоўтым — так, як адваротная мездравая старана сухой старой бяросты. Ён быў даўгалік, даўганос і зусім безвалосым. Ягонае адсядзіста-выпуклае чало было шырокім, але, прапарцыянальна даўжыні твару, не высокім. Ягоныя вочы з гарызантальнымі, але надта ж вузкімі проразямі. Бровы чорныя, ценкія, дугавастыя, як сярпкі ветаха ці маладзіка. А між бровамі і вузкімі проразямі воч — гладкаватыя і шырокія праміжуткі. Нос роўны, на пераносіцы цянклявы, кнізу таўсьцейшы і надта ж даўгі. Проразь губы і таўшчыня вусен умеркаваныя. Але падбародак зусім мала прыкметны. Побач з падбарод[кам] як быццам абвісалі досыць поўныя пацяглавата ссунутыя шчокі. Вушэй жа добра не падмеціў — магчыма, што надта сплошаныя і прылёгшыя.

НА ЭКВАТАРЫ. МАРСІЯНІН-ПЕДАГОГ ЖОЎТА-БРОНЗАВАЙ РАСЫ. 1931 (?).

Скуластасьці твару ды сукоснасьці вачных проразяў, як і броў з узьнятымі вонкавымі накаламі[15], — што можам наглядаць у тыпах нашай зямной жоўтай, т. зв. мангольскай, расы, — не відалася ані крыху.

З валасістага абрасьцьця, як валасы, барада ды вусы, апрыч ценкіх чорных броў, не відалася і прызнаку, як не відалася таксама, ці ягоная галава мела хоць бы кароткую шыю, на якой бы магчыма было паварачваць галаву незалежна ад тулава, ці была проста прыросшай да апошняга безь ніякай шыі.

Рух паходкі ягонай быў ціхі і роўны, паважны і да таго плаўны, што корпус ідучага рабіў уражаньне не як ідучага, а як плывучага стоючы на ціха плывучым чаўне.

У выразе твару гэтага дзіўнага задумчывага чалавека сьвяціліся прызнакі адсутнасьці нястрыманых корцяў, уступіўшых сваё мейсца супакойнай паважнай сталасьці, цярплівасьці і розуму глыбока мысьлячага чалавека.

Як ні экзатычнымі здаваліся рысы твару ягонага, аднак жа ў міне ягонай адчувалася нешта свойскае, далікатнае, сымпатычнае.

Ад “залачаць” — світаць.

Досвіткам.

Ценю.

Мачты.

Высакабортнага.

Упоперак.

Падобныя да стагоў.

Хутка.

Аднапавярховага.

Пышныя.

Прамежкавымі апорамі.

Зала.

Васьмікутны.

Тэлевізійны — ад лац. televisio — далёкабачанне.

Куткамі.

ЯЗЭП ДРАЗДОВИЧ

Публікацыя ажыццёўлена ў межах праекта “Марсіянскія хронікі Язэпа Драздовіча”. Фундатар — Павел Бераговіч.

У тэксце захаваныя ўсе моўныя і асноўныя арфаграфічныя асаблівасці арыгінала

Публікацыю падрыхтавала Л. Кісялёва

Благодарю коллегу Спадар Антось за предоставленные материалы!

ЦЫРК ПЛАТОНА

УРЫВАК З РУКАПІСУ “Ў ЧОРНЫМ ЛЯБІРЫНЦЕ (У ЦЯСЬНІНАХ ЦЫРКУ ПЛЯТОНА[1])”

…Не даходзячы да самага канца шляхавой заходнясьценнай тэрасы, на якой я знаходзіўся, я раптам апынуўся ў нейкай цьмянай чарнасьценнай чатырохкутнай пяшчэры і пачаў яе аглядаць. Справа ў чорнай сьцяне ад цясьніны сьветлавацела адтуліна невялікага вузкаватага стоць[2] чатырохкутнага бязрамнага вакна.

А насупраць на роўнай гладкай чорнай падлозе ціха пасіджвала сямейка неапранутых, зусім голых бела-чырванаватаскурых лунідаў.

Большасьць гэтай, як відалася, небагатай, убогай сям’і складалася зь невялічкіх ростам — знаць, дзяцей і падуросткаў, якія, паашчэпліваўшы голымі рукамі сабе голыя калені, знаходзіліся правей у пацёмку, і каб разгледзець іхны выгляд падробна, — не давялося.

Удалося разгледзець выгляд толькі аднаго, большага, знаць, старэйшага, ростам мала меншага за сярэдняга росту зямлян, які сядзеў на асьветленым праз вакно мейсцы сярод хаты.

Па агульнаму свайму цялеснаму складу, на першы погляд, ён, бадай што, нічуць ня розьніўся ад нашых беласкурых паўнакроўных, але хударлявых зямлян.

Цела чыстае, белае, паўнакроўнае, але надта ж хударлявае, са слабаразьвітай мускулятурай.

Скура гладкая і, як відалася, далікатна-ценкая, празь якую прасьвечвалася кроў, — а праз гэтае ён і выглядаў на паўнакроўнага.

Сядзеў ён, абярнуўшыся ка мне левым бокам, ашчапіўшы сваімі худымі цянклявымі рукамі свае таксама худыя прыкорчаныя аж да падбародку калені.

Профіль галавы і твару ягонага паказаўся мне на першы пагляд зусім свойскім, зусім не такім адлюдным[3] […] Чало меў досыць высокае, адсядзістае назад.

Форма галавы пацяглавастая, адсядзістая ў патыліцу.

Вочы невялічкія, з касаватымі проразямі нарозбач, але ня кверху, як у манголаў, а, наадварот, кнізу.

Пераносіца ўгнутая. Нос караткаваты, трохкутнікам.

Вушэй, валос і шчакавых скул добра не заўважыў. Толькі адно, што добра заўважыў, што мне рэзка кінулася ў вочы, чаго нідзе ніколі ня бачыў у нашых зямлян, ані ў аднэй расе, — гэта адсутнасьць у паднасовай часьці твару губы (роту). У гэтага ж — знаць, выключнай, асаблівай расы чалавека-луніда не відалася губы. А замейсц губы з вуснамі ў ягоным падносьсі апускалася ўніз на даўгі, клінаватай формы падбародак роўна-гладкае мейсца безь ніякіх прызнакаў ані вуснаў, ані бязвуснавай губавой проразі.

А ягоны даўгі, роўны, безь ніякіх заметных выпукласьцяў, клінаваты падбародак спускаўся данізу, як быццам нейкая надточка да звычайнага падбародку.

Як бы ні дзіка, ні адмоўна, на наш зямны погляд, яны тут не выглядалі, аднак жа, усё ж ткі яны людзі. Людзі тутэйшага самабытнага луннага міру, якія тут, магчыма, што таксама, як і мы, зямляне, белыя, чарнявыя, жоўтыя, бронзавыя, чырвоныя, карычневыя ды чорныя, — таксама дзеляцца калі не на каляровыя, то на разнародныя, разнавыглядныя расы.

Цыркамі на Месяцы называюцца круглыя раўніны, акаймаваныя кальцавымі горнымі хрыбтамі. Цырк Платона знаходзіцца крыху вышэй за так званае Мора Дажджоў і ў дыяметры дасягае амаль 100 км.

Вертыкальна.

Тут — у значэнні “дзікі”, “нялюдскі”.

ЯЗЭП ДРАЗДОВИЧ

Публікацыя ажыццёўлена ў межах праекта “Марсіянскія хронікі Язэпа Драздовіча”. Фундатар — Павел Бераговіч.

У тэксце захаваныя ўсе моўныя і асноўныя арфаграфічныя асаблівасці арыгінала

Публікацыю падрыхтавала В. Архіпава

http://stanislav-05.livejournal.com/65305...

http://stanislav-05.livejournal.com/tag/%...

Тут есть сканы дневников Дроздовича из "Маладосці" за 1991 г. № 5–12.

http://drazdovich.by/article/all

http://drazdovich.by/article/7

А тут — отрывки из его рукописей и фильмы про Драздовіча.